ภูเก็ต นักเดินเรือในสมัยก่อนจะรู้จักเกาะแห่งนี้ในชื่อว่า จังซีลอน แต่เดิมนั้นไม่ได้ใช้ชื่อนี้หากแต่ใช้ชื่อ ภูเก็จ แปลว่า เมืองแก้ว ซึ่งมีความหมายตรงกับความหมายเดิมที่ชาวทมิฬเรียกเมืองแห่งนี้ว่า มณิคราม ตามหลักฐานที่ปรากฎเมื่อ พ.ศ. 1568 ปัจจุบันภูเก็ตเป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดของประเทศไทย ที่มีประวัติความเป็นมานานนับพันปี เป็นที่รู้จักของนักเดินเรือในสมัยก่อนที่ใช้เส้นทางระหว่างจีนกับอินเดียผ่านแหลมมลายู มีหนังสือที่เก่าแก่ที่สุดคือหนังสือภูมิศาสตร์ และแผนที่เดินเรือของปโตเลมีเมื่อประมาณ พ.ศ. 700 ได้กล่าวถึงการเดินทางจากแหลมสุวรรณภูมิลงมายังแหลมมลายู ว่าจะต้องผ่านแหลม "จังซีลอน" ซึ่งก็คือจังหวัดภูเก็ตในปัจจุบันนั้นเอง นอกจากนี้ยังปรากฎตามหลักฐานทางประวัติศาสตร์ไทย ว่าภูเก็ตเคยเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรตามพรลิงค์ ต่อมาจนถึงสมัยอาณาจักรศรีวิชัย และในสมัยอาณาจักรศิริธรรมนครเรียกเกาะภูเก็ตว่า "เมืองตะกั่วถลาง" เป็นเมืองที่ 11 ใน 12 เมืองนักษัตริย์ โดยใช้ตราประจำเมืองเป็นรูปสุนัข จนถึงสมัยสุโขทัยเมืองถลางขึ้นอยู่กับเมืองตะกั่วป่า ในสมัยกรุงศรีอยุธยาชาวฮอลันดามาสร้างสถานที่เก็บสินค้า เพื่อรับซื้อแร่ดีบุกที่ภูเก็ต ดังนั้นเกาะภูเก็ตทางตอนเหนือและตอนกลางเป็นเมืองถลางที่มีคนไทยปกครอง ส่วนทางตะวันตกและทางตอนใต้ของเกาะเป็นเมืองภูเก็ตที่มีชาวต่างชาติเข้ามารับซื้อแร่ดีบุก จนกระทั่งในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น กษัตริย์พม่าได้ยกทัพมาตีหัวเมืองต่างๆทางใต้เรื่อยมา จนมาถึงเมืองถลางซึ่งขณะนั้นเจ้าเมืองถลางเพิ่งจะถึงแก่กรรมลง คุณหญิงจันภริยา และคุณหญิงมุกน้องสาวรวบรวมกำลังพลต่อสู้กับพม่าจนแตกพ่ายไปในที่สุด เมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2328 พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชจึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าแต่งตั้งคุณหญิงจันเป็นท้าวเทพกษัตรี และแต่งตั้งคุณหญิงมุกเป็นท้าวศรีสุนทร ต่อมาเมื่อเมืองภูเก็ตเติบโตขึ้นจากการค้าและเหมืองแร่ ในสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 5 ได้รวบรวมหัวเมืองทะเลทางชายฝั่งตะวันตกเป็นมณฑลภูเก็ต และเมื่อปี พศ. 2476 ได้ยกเลิกมณฑลภูเก็ตเปลี่ยนมาเป็นจังหวัดภูเก็ตตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
               ที่ตั้งและอาณาเขต ภูเก็ตเป็นจังหวัดที่อยู่ทางภาคใต้ทางฝั่งตะวันตกติดชายฝั่งทะเลอันดามัน มหาสมุทรอินเดียตั้งอยู่ระหว่างเส้นรุ้งที่ 7 องศา 45 ลิบดา ถึง 8 องศา15 ลิบดาเหนือ และเส้นแวงที่ 98 องศา 15 ลิบดา ถึง 98 องศา 40 ลิบดาตะวันออก ประกอบด้วยเกาะบริวารอีก 32 เกาะรวมเนื้อที่ประมาณ 570 ตารางกิโลเมตร ส่วนกว้างที่สุดของเกาะเท่ากับ 21.3 กิโลเมตร ส่วนยาวที่สุดของเกาะเท่ากับ 48.7 กิโลเมตร และมีอาณาเขตดังนี้ ทิศเหนือ จดช่องปากพระ จ.พังงาเชื่อต่อโดยสะพานสารสิน และสะพานท้าวเทพกษัตรี ทิศใต้ จดทะเลอัดามัน ทิศตะวันออก จดทะเลจังหวัดพังงา ทิศตะวันตก จดทะเลอันดามัน ภูมิประเทศ พื้นที่จังหวัดภูเก็ตร้อยละ 70 เป็นภูเขาลูกไม่สูงมากนักเมื่อเทียบกับจังหวัดทางภาคเหนือ ส่วนใหญ่อยู่ทางด้านตะวันตกของเกาะ ยอดเขาที่สูงที่สุดคือยอดเขาไม้เท้าสิบสอง สูงประมาณ 529 เมตรอยุ่ในเขตตำบลป่าตอง อำเภอกระทู้และอีกประมาณร้อยละ 30 เป็นพื้นราบและอยู่ตอนกลางของเกาะ ส่วนพื้นที่ทางฝั่งตะวันตกเป็นภูเขาและหาดทราย นอกจากนี้ยังมีลำคลองเล็กๆอาทิเช่น คลองบางใหญ่ คลองท่าจีน คลองท่าเรือ คลองบางโรง เป็นต้น
              ภูมิอากาศ จังหวัดภูเก็ตมีสภาพภูมิอากาศแบบเขตศูนย์สูตรอยู่ในเขตอิทธิพลลมมรสุม อากาศจึงอบอุ่นและชุ่มชื้ตลอดปีมีเพียง 2 ฤดูคือฤดูฝน ได้รับอิทธิพลจากลมมรสุมตะวันตกเฉียงใต้ เริ่มตั้งแต่เดือนพฤษภาคมถึงเดือนพฤศจิกายน และฤดูร้อนไดรับอิทธิพลจากลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือ เริ่มตั้งแต่เดือนธันวาคมถึงเดือนเมษายน เดือนมีนาคมเป็นเดือนที่อุณภูมิเฉลี่ยสูงที่สุดคือ 33.4 C และเดือนมกราคมเป็นเดือนที่มีอุณภูมิเฉลี่ยตำที่สุดคือ 22 C เดือนธันวาคมถึงเดือนเมษายน  เป็นช่วงฤดูการท่องเที่ยว
              สภาพเศรษฐกิจ
   1. ธุรกิจการท่องเที่ยว ภาคเศรษฐกิจที่มีการขยายตัวทางด้านการลงทุน และเป็นแหล่งที่ของรายได้อันดับหนึ่งคือ อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว ประกอบด้วย ธุรกิจโรงแรม ร้านอาหาร บริษัทนำเที่ยวเป็นต้น
   2. เกษตรกรรม เกษตรกรรมที่สำคัญได้แก่การปลูกยางพารา มะพร้าว สับปะรด(พันธุ์ภูเก็ต) การประมง และการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเช่น กุ้ง หอยมุก เป็นต้น
   3. อุสาหกรรม อุตสาหกรรมที่สำคัญได้แก่ อุตสาหกรรมแปรรูปสินค้าเกษตร และอุตสาหกรรมด้านการประมง
              ประชากร จากการสำรวจเมื่อเดือน ธันวาคม 2539 มีประชากรทั้งสิ้น จำนวน 215,070 คนส่วนใหญ่เป็นชาวไทยพุทธเชื้อสายจีน นอกจากนี้ก็มีชาวไทยมุสลิม ซิกข์ ฮินดู คริสต์ และ ชนกลุ่มน้อยที่เรียกว่า ชาวไทยใหม่ หรือ ชาวเล
              การปกครอง จังหวัดภูเก็ตเป็นจังหวัดเล็กๆแบ่งการปกครองออกเป็น 3 อำเภอคือ อำเภอเมือง อำเภอถลาง อำเภอกระทู้